Poezi nga: Bob Dylan
Përktheu: Edvin Shvarc
Po mendoja për një varg ëndrrash
ku asgjë nuk del në sipërfaqe,
çdo gjë rri poshtë aty ku plagë ka marrë
dhe ndalet përfundimisht.
Nuk po e vrisja mendjen për ndonjë gjë të veçantë
porsi në një ëndërr, kur dikush zgjohet dhe ulërin.
Asgjë edhe aq e veçantë,
thjesht po mendoja për një varg ëndrrash.
Duke menduar për një varg ëndrrash
ku koha dhe ritmi fluturojnë
dhe s’ka dalje nga asnjë drejtim
veçse nga ai që me sy nuk e dallon dot.
Nuk është se po bëja ndonjë lidhje kushedi se çfarë,
s’po bija pre e ndonjë intrige të ndërlikuar,
asgjë që nuk mund të zhbirilohej
thjesht po mendoja për një varg ëndrrash.
Ëndrra aty ku çadra mbyllet
nëpër shtegun ku je vërvitur
dhe letrat që mban në dorë s’janë fort të hairit,
vetëm nëse u përkasin ndonjë bote tjetër.
Në njërën, numrat kishin marrë flakë,
në një tjetër më ra rasti të shoh një krim
tek një e tretë ia kisha dhënë vrapit dhe tek e katërta
thjesht po kacavirresha
pa kërkuar ndonjë ndihmesë të veçantë,
pa bërë ndonjë përpjekje të stërmundimshme,
e kisha arritur cakun ndërkaq
thjesht duke vrarë për një varg ëndrrash.
