Poezi nga: Agim Mala
Koha na vjedh nga pak
nga flokët
nga dhëmbët
nga këmbët
Kjo nuk mund të fshihet nga bota
nga vetja përballë pasqyrës
dhe një njeriu
që jep çdo ditë
Ti nuk beson
mua edhe një zhurmë në qytet
më harr më hardhon
Fëmija i lënë kur qan
burri i mërrolur para spitalit
Punëtori
që vashëzës i blen këpucë dy numra më të mëdhenj
për dy vjetët e ardhshme
Kjo kohë merr nga ne
e sjell vrer
e erë në të dridhur