Poezi nga: Afrim Demiri
Kulmeve vetmia ka dalë për gjah
si mace e pangjyrë
hija e reve të zemrueme
mbulon trumcakun
e dremitun në qeremide
Ulluqet mbledhin pikëllimin
e ditëve të izolimit
Xhita e humbun
në Qiellin e mërzitun
vizaton zik-zaket e frikës
në renë me portret
fëmije
Oxhaqet nuk tymojnë
pëllumbat e teneqes
nuk tregojnë kah fryejnë ernat e pritjes
Shikim nga kati i shtatë
Teleskopi i verbuem
e huq siriusin
Poshtë atje poshtë udhët
si litarë cirku presin udhëtarët që s’vijnë
Automobilët janë kthye
në breshka të ngordhuna
Malli për hijet e njerëzve
kacavjerret nëpër rrufepritës
dhe përplaset për tokë
Nga kati i shtatë
nuk shihen gjurmët
e koronavirusit