Poezi nga: Robert Frost
Përktheu: Faslli Haliti
Dy rrugë degëzoheshin në një pyll të verdhë
dhe më vinte keq të mos t’i rrihja të dyja
dhe duke qenë vetëm një udhëtar mbeta gjatë
duke e parë njërën deri sa të mundja,
Pastaj mora tjetrën, sepse ishte po aq e bukur,
dhe mbase kishte një pamje më të mirë,
sepse ishte me barishte dhe më pak e rrahur;
Edhe pse rrahja i kishte bërë, gati, të njejta.
dhe atë mëngjes të dyja aty ishin të barabarta,
me gjethe që asnjë hap njeriu s’i kishte nxirë.
Oh, e lashë të parën, për një ditë tjetër!
Duke e ditur se një rrugë çon te një tjetër rrugë,
dyshoja nëse se s’do të kthehesha kurrë pas.
Do ta tregoj me një ofshamë
diku pas vitesh dhe vitesh:
dy rrugë degëzoheshin në një pyll
dhe atë që ishte më pak e ndjekur, e rrahur
atë mora unë dhe kjo bëri krejt ndryshimin.