Poezi nga: Jose Saramago
Përktheu: Faslli Haliti
S’do të them:
heshtja më mbyt dhe më tapos.
I heshtur jam dhe i heshtur mbetem:
gjuha që unë flas është e një race tjetër.
Grumbullohen fjalë të ronitura,
pellgojnë, çisterna me ujë të vdekur,
të duash vuajtje të transformuara në baltë,
llum balte me rrënjë të spërdredhura.
S’do të them: që s’janë të denja,
as të thuhen fjalë të pa zonja
për të thënë sa di këtu pikërisht
në strehim, ku s’më njohin.
Jo vetëm baltë apo llucë tërhiqen
o vetëm kafshë, të vdekura, pluskojnë,
amkthe fruta të fryra gërshetohen në bistakë
në pusin e zi ku gishtat shfaqen.
Do të them vetëm,
me ashpërsi, i vetmuar dhe memec,
që kush ka heshtur për sa unë kam heshtur
nuk mund të vdesësh pa i thënë të gjitha.