Megjithëse origjina e saktë e veprimit të fillimit të dytë të vitit të ri nuk dihet, zakoni shpesh çon në dy festa dimërore: Saturnalia në Romën e lashtë dhe Hogmanay, një traditë vikinge, e cila festohet ende në ditën e Vitit të Ri në Skoci
Saturnalia zhvillohej çdo vit gjatë solsticit të dimrit, dhe duke qenë se ishte festa më e madhe e vitit, natyrisht që përfshinte dehjen publike. Disi ajo pjesë u kthye në puthje dhe duke qenë se Saturnalia u mbajt mes 17 dhe 23 dhjetorit, ekspertët besojnë se kështu filloi puthja e Vitit të Ri.
Traditat Hogmanay, nga ana tjetër, përfshijnë të paktën një puthje të Vitit të Ri, transmeton Telegrafi.
Sipas dr. Christina Fitzgerald, profesoreshë e letërsisë angleze në Universitetin e Toledos, një nga referencat më të hershme letrare për puthjen e Vitit të Ri (ndoshta e para) daton në mesjetë: konkretisht, Sir Gawain dhe Kalorësi i gjelbër.
Një pasazh zhvillohet në ditën e Vitit të Ri dhe i referohet një loje festash në të cilën zonjat që humbasin duhet t’u japin diçka burrave (dhe sugjerohet që ta bëjnë këtë me lumturi). Ndërkohë, fituesit meshkuj “nuk janë të hidhëruar” për këtë rregull – një “nënvlerësim ironik”, thotë Fitzgerald .
“Çdo editim dhe koment i shkëlqyeshëm që kam parë për këtë supozon se “diçka”, është në të vërtetë vetëm një “puthje”, shtoi ajo.
– Qëllimi i një puthjeje është të krijojë lidhje, fizike dhe emocionale – thotë psikologia.
Thuhet gjithashtu se një puthje në mesnatë forcon marrëdhënien dhe këtu hyn besëtytnia. Nëse një çift nuk puthet në mesnatë, njerëzit besojnë se lidhja e tyre nuk është aq e fortë dhe mund të dështojë në vitin e ardhshëm. /Telegrafi/