Poezi nga: Mario de Andrade
Përktheu: Maksim Rakipaj
Numurova vitet e mia
dhe pashë se këtej e tutje
më pak vite më mbeten të jetoj
nga sa deri tani kam jetuar.
Ndjehem si ai fëmija
që ka fituar një qeskë me karamele
dhe të parat i hëngri me ngut,
po kur pa se i mbetën pak,
të tjerat filloi më me ëndje dhe qetësi t’i shijonte.
S’kam kohë tani për mbledhje të pafundme,
ku diskutohen statute, norma,
proçedura dhe rregulla të brendshme,
e di tani, kjo asgjëkund të shpie…
S’kam kohë tani
me njerëz të shkalafitur të merrem,
që megjithë moshën e gjendjes civile,
aspak nuk janë rritur.
S’më del koha tani
me trashësinë e tyre të merrem.
Nuk i duroj më dot oportunistët e dredharakët.
Më bezdisin ziliqarët,
që marrin nëpër gojë të aftët,
që t’u marrin vendin, talentin, ç’kanë arritur.
Më shpifet kur më qëllon të shoh
ç’lemeri pjell lufta për një post të lartë.
Njerëzit nuk merren me përmbajtjen,
te titujt e kanë mendjen.
Mua s’më del më koha të merrem me titujt.
Thelbin dua, shpirti më ka ngut…
S’kam edhe aq karamele te qeska…
Dua të jetoj pranë njerëzve,
që janë vërtet njerëz.
Që dinë të buzëqeshin kur gabojnë.
Që nuk fryhen kur fitojnë.
Që nuk e quajnë veten “të zgjedhur”, pa qënë ende të tillë.
Që nuk u shmangen përgjegjësive që kanë.
Që mbrojnë dinjitetin njerëzor
e që dëshirojnë të jenë me të ndershmen, me të vërtetën.
Rëndësi ka ajo çka bën,
që jeta t’ia vlejë të jetohet.
Dua të kem përqark ata
që dinë të shkojnë në zemrën e njerëzve…
Njerëz, që goditjet e rrepta të fatit
u kanë mësuar të rriten
duke u zbukuruar shpirtin.
Po… kam ngut… të jetoj fuqishëm
e këtë vetëm pjekuria mund të ma japë.
Mëtoj të mos më shkojë dëm asnjë karamele
nga këto që më kanë mbetur…
Jam i sigurt se më të shijshme kanë për të qënë
nga ato ç’kam ngrënë deri tani.
Synoj i kënaqur të arrij deri në fund
në paqe me të dashurit e me ndërgjegjen time.
Shpresoj të jesh edhe ti,
sepse gjithsesi, do të vish edhe ti deri këtu…