Amerikani Eric Giuliani e di se si bëhen aventurat.
Në moshën 34-vjeçare, si një nga pak pasagjerët në Trans-Siberian Express për në Pekin, atij i mbaroi ushqimi dy ditë para se të mbërrinte, sepse makina e ngrënies ishte shkëputur në mënyrë misterioze në Mongoli. “Isha aq i dobët sa lëkundesha kur ecja”, shkroi ai në librin që ka publikuar së fundmi për përvojat e tij: “Sky’s The Limit — One Man’s 70,000-Mile Journey Around The World”.
“Po, hipja në Trans-Siberian në mes të dimrit ishte një ide mjaft e çmendur”, thotë Giuliani nga baza e tij në Florida. Tashmë kisha humbur trenin tim lidhës dhe mbeta në Novosibirsk, Siberi, për disa ditë, ku ishte minus 20 gradë celsius.
Pra, çfarë e pushtoi Giuliani që të linte një mësim të rehatshëm ekzistence në Miami dhe t’i nënshtrohej përvojave të tilla? Në vitin 2013, Giuliani po ngjitej në shkallët e korporatës në arsim, por po bëhej gjithnjë e më i pakënaqur.
“Nuk më pëlqeu vërtet karriera ime, monotonia dhe rutina e saj”, thotë ai. “Gjithmonë më ka pëlqyer të udhëtoj dhe kam dashur të bëj diçka unike. Doja të shihja se çfarë kishte midis qyteteve kryesore të botës – të shihja vërtet papastërtinë dhe rërën ndërsa kaloja shkretëtirën e Saharasë, jo thjesht të fluturoja mbi të. Ka qenë gjithmonë e rëndësishme për mua të kujdesesha për planetin dhe e dija se udhëtimi në këtë mënyrë do të ndihmonte ta mbaja atë siç e gjeta”.
Plani i Xhulianit ishte të shkëmbente rrugën e tij nëpër botë duke u ofruar hoteleve shërbimet e tij si fotograf dhe regjisor në këmbim të shtratit dhe avionit – dhe në vitin 2014 ai mori fluturimin e tij të vetëm, në pikën e tij të nisjes në Cape Town.
Më pas ai kaloi tre vjet duke kaluar shtatë kontinente dhe 50 vende pa fluturuar, dhe libri i tij tashmë është përshkruar si “Eat, Pray, Love meets Bear Grylls”. “Fillova në Afrikë dhe mora autobusë nga Cape Town në Kajro, më pas udhëtova nëpër Lindjen e Mesme, Jordani dhe Izrael dhe mora anijen time të parë të mallrave nga Izraeli në Greqi”, thotë ai. “Më pas kalova me zigzag nëpër Evropë për në Londër”. Nuk ishte e gjitha lundrimi i thjeshtë. Disa nga udhëtimet me autobus në Afrikë zgjasin 15 ose 20 orë dhe unë lodhesha dhe ikja. Kam pasur dehidrim të rëndë në dy ose tre raste dhe u sëmura”.
Kishte disa herë që ai mendoi të hiqte dorë nga rregulli i tij i ndalimit të fluturimit, përfshirë në Kenia. “Unë isha atje gjatë sulmit në Universitetin Garissa, kur u vranë 148 njerëz”, thotë ai. “Të nesërmen më duhej të bëja një udhëtim 20-orësh me autobus nëpër atë rajon ku terroristët e Al-Shabaab ishin ende të lirë. Marrja e një avioni nga atje do të ishte e justifikuar, por unë vazhdova”.
Nga Pekini, ai u përkul përmes Kinës dhe Azisë Juglindore, mori një anije në Bali dhe lundroi për në Australi, ku hipi në një anije mallrash në Sydney dhe kaloi Paqësorin për në SHBA. “Është një muaj në det – argëtim për dy ditët e para, por risia shpejt mbaron”, thotë Eric. “Nuk ka TV apo Wi-Fi dhe të gjithë njerëzit që punojnë në anije kanë qenë atje për tetë apo nëntë muaj, kështu që mund të ketë një atmosferë shumë të zymtë. Nuk e rekomandoj si një mënyrë argëtuese për të udhëtuar”.
Më pas, eksploruesi i guximshëm pushtoi Amerikën e Veriut dhe Kanadanë, ku u dorëzua nga përdorimi i një makine, mori një anije tjetër mallrash për në Kolumbi, më pas kaloi përmes Ekuadorit, Perusë dhe Kilit për në Ushuaia, në skajin jugor të Argjentinës, ku ai ndërroi rrugën e tij në një anije lundrimi për në Antarktidë.
“Antarktida ishte vendi më befasues që vizitova – një bukuri e tillë e pastër natyrore, ishte e papritur”, thotë ai. “Anija do të lundronte në këto limane të bukura, të rrethuara nga maja malesh dhe plazhe në formë gjysmëhëne. Ne pamë pinguinë, foka dhe balena”.
A do t’i bënte të gjitha përsëri? “Epo, nuk mendoj se dua të hip në autobus për një kohë”, tha ai. /Telegrafi/
