Poezi nga: Agim Mala
Vjen njeriu
Pa flokë
Pa dhëmbë
Pa emër
Në takimin e parë mëson të qajë
I jap emër
Ma merr edhe mbiemrin
I jap ajër
ujë e bukë të përsheshur –
nuk i mjafton
Ma merr zemrën
Mish të gjallë
Vjen njeriu i flashkët
ujë
i pafuqi
nuk mund ta ngrehë as trupin e imët
e me vete sjell
një plang të madh dashuri
që nuk mund ta luajnë vendit
as tri ushtri
Vjen e më gjen era
duke luajtur bixhoz me mikun
me të ardhmen
Më ulet pranë
merr me vete krejt ç’kam humbur
E pabesueshme
dy pëllëmbë mbi tokë
e gjithçka i shkon për dore
Vjen njeriu pa trokitur
pa frikë se do të vdesë urie
palla që s’i ha a kemi bukë
qumësht
lule ta lajmë për Shëngjergj
Vjen i vogël
pa flokë
pa dhëmbë
me shikim të tretur
Nuk di ta dallojë zërin
as hijen as dritën
e miku i frikësohet
imzot
asgjë nuk po kuptoj