Poezi nga: Wystan Hugh Auden
Përktheu Kujtim Morina
1
Ai u zhduk në dimrin e vdekur;
Përrojet kishin ngrirë, aeroportet pothuaj të shkretë,
bora kishte deformuar statujat publike;
Merkuri fundosej në gojën e ditës së tharë.
Për çfarë instrumentesh kemi rënë dakord,
dita e vdekjes së tij ishte një ditë e zymtë e ftohtë.
Larg nga sëmundja e tij,
ujqit vraponin përmes pyjeve përherë të gjelbra,
lumi në fshat nuk tundohej nga kalatat elegante;
Nga gjuhët e zisë
vdekjen e poetit e mbanin larg vjershat.
Por, për të ishte pasditja e fundit si vetja e tij,
një mbasdite infermjeresh dhe thashethemesh;
Provincat e trupit të tij u revoltuan,
rrathët e mendjes së tij ishin bosh,
heshtja pushtoi rrethinat,
rryma e ndjenjës së tij u ndal; ai u bë admiruesit e tij.
Tani ai është i shpërndarë në qindra qytete
dhe i dhënë i gjithi dashurive të panjohura,
për të gjetur lumturinë në një lloj tjetër pylli
dhe për tu dënuar nga një kod i huaj ndërgjegje.
Fjalët e një të vdekuri
modifikohen në kurajën e të gjallit.
Por në rëndësinë dhe zhurmën e së nesërmes
kur sekserët hungërijnë si bishat mbi dysheme të Bursës*
dhe të varfërit kanë vuajtjet për të cilat ata janë mësuar mirë
dhe secili në qelinë e vet është pothuaj i bindur për lirinë që ka,
disa mijëra do të mendojnë për këtë ditë
si kur bën diçka disi të pazakonshme
Për çfarë instrumentesh kemi rënë dakord,
dita e vdekjes së tij ishte një ditë e zymtë e ftohtë.
2
Ti ishe budalla si ne, talenti yt të shpëtoi;
I dëbuari i grave të pasura, rrënimi fizik,
Ti. Irlanda e çmendur të lëndoi në poezi.
Tani ajo e ka çmendurinë dhe motin të ndalur,
sepse poezia nuk e ndryshon botën, ajo mbijeton
në luginën ku shkruhet dhe ku sunduesit
nuk duan kurrë të ngatërrohen, rrjedh në jug
nga fermat e izolimit dhe brengat e pafund,
nga qytezat e pazhvilluara tek të cilat besojmë dhe vdesim;
ajo mbijeton, është ndodhi më vete, gojë.
3
Tokë, prit një mik të nderuar
Uilliam Jitts në prehjen e amshuar.
Lëri venat irlandeze të shtrihen
të lira nga poezitë e tij.
Në ankthin e e këtij terri,
të gjithë qentë e Evropës lehin
dhe kombet e gjalla presin
me urrejtje që nuk vdesin.
Paturpësia intelektuale
duket në çdo qënie humane,
dhe detet e mëkatit janë aty
të kyçura dhe të ngrira në çdo sy.
Ndiq poet, ndiq të drejtën
deri në fund të natës së errët,
me zërin tënd të papërmbajtur
na bind përsëri të jemi bashkë.
Me shkrimin e një poezie,
bëj një vreshtë prej mallkimeve,
këndo për dështimet njerëzore
në ekstazën e dëshpërimit prore.
Në shkretëtirat e zemrës
lëre burimin e shërimit të ndezet,
në burgun e ditëve të veta
mësoje njeriun e lirë ç’është jeta.