Poezi nga: Pablo Neruda
Përktheu: Zija Vukaj
Vargjet më të trishta mund të shkruaj sonte.
Të shkruaj, për shembull: “Nata është e yjëzuar,
dhe fërgëllojnë, të kaltër, yjet, në largësi.”
Era e natës sillet qiellit e këndon.
Vargjet më të trishta mund të shkruaj sonte.
Unë e desha e nganjëherë edhe ajo më deshi.
Netëve si kjo e mbajta mes krahëve.
E putha shumë herë nën qiellin e pafund.
Ajo më deshi, nganjëherë e doja dhe unë.
Si të mos i doja sytë e saj të mëdhenj, të ngulët.
Vargjet më të trishta mund të shkruaj sonte.
Të mendoj që s’e kam. Të më dhembë që e humba.
Të dëgjoj natën e pafund, më të pafund pa të.
E mbi shpirt bie vargu si vesa mbi bar.
Ç’rëndësi ka që dashuria ime s’mundi ta mbajë
Plot yje është nata e ajo s’është me mua.
Kjo është e gjitha. Atje larg dikush këndon. Atje larg.
Shpirti im është i palumtur që e kam humbur.
Si për t’iu afruar shikimi im e kërkon.
Zemra ime e kërkon, por ajo s’është me mua.
E njëjta natë që zbardhi të njëjtit drurë.
Ne, të at’hershmit, të njëjtit më nuk jemi.
Më nuk e dua, natyrisht, por sa e desha.
Erën kërkonte zëri im, për të çikur të sajin dëgjim.
Një tjetër. Do jetë tjetër. Si puthjet e mia më parë.
Zëri i saj, trupi i saj plot dritë. Të thellët sy të saj.
Më nuk e dua, natyrisht, por ndoshta e dua.
Është kaq e shkurtër dashuria, e kaq i gjatë harrimi.
Sepse netëve si kjo mes krahëve e mbajta,
shpirti im nuk pranonte ta kisha humbur.
Edhe pse kjo ishte e fundit dhimbje që më solli,
e këto qenë të fundit vargje që asaj i shkrova.