Poezi nga: Giuseppe Gioachino Belli
Përktheu: Maksim Rakipaj
Mbi gjon’e gjallë, Adami qe i parë,
ju rrit menja ktit, filloj tu shit pordhë,
s’i përshneste mo, s’i zente me dorë …
si m’i pas të vetët, porsi hyzmeqarë.
Filloj me majt qenin vetëm për të gjujt
kalit i vu shalë, tjerat i myti fare,
lkurat ja u boni për lodra ne dajre,
dojte muzik Eva, sumën për m’e lujt.
E shtoj zullumin shum’, s’ke çër me kallxu,
pri hallit durojshin, maj dorën o Zot!
kur të zen e keqja, duhet m’e duru.
Veç gjarpni zullumin s’p’e durojte dot,
vrau çik kaptinën, se qe menjehollë
ne e çoj për lesh me nji koqe mollë.