Poezi nga: Seamus Heaney
Përktheu: Rajmonda Çollaku
Në fund të gushtit, si të mbante shi me shtamba dhe diell
një javë plot, do piqeshin manaferrat.
Në fillim veç njëra, një kokël e shndritshme ngjyrëvjollcë
mes shoqeve, të kuqe, të blerta, të forta si xhungë.
Ti atë e kafshoje të parën me tulin e ëmbël
si musht dhe gjaku i beharit përbrenda
të linte njolla mbi gjuhë dhe joshë për
t`i mbledhur. Ngjyroseshin dhe të kuqet më pas e ajo lakmi
na derdhte përjashta me bidonë qumështi, kanaçe e kavanozë
andej nga shqopa të grithte e çizmet të shngjyheshin barit të qullur.
Rreth grunoreve, misërishtave a brazdave me patate
ec e mblidh gjersa të mbusheshin enët plot,
gjersa fundin kumbues ta kishin zënë
jeshilet e përsipër piklat e bëshme të errëta që shndritnin
si një pjatancë me sy. Duart na përcëllonin
nga therat e gjembave, na ngjitnin pëllëmbët si të Mjekërkaltrit.
I hoqëm kokrrat e mira mënjanë në katua.
Por kur kadja u mbush gjetëm si lëmyshk,
një kërpudhë në të hirtë miu, që majmej në skutën tonë.
Binte erë dhe lëngu. Sa këputej nga ferra,
kokrra kur tharmohej, hidhësohej dhe tuli i ëmbël.
Më vinte të qaja çdoherë. Nuk ishte e drejtë
që gjithë kanaçet e mira kutërbonin kalbësirë.
Mbaja shpresë përvit se do rronin, dhe e dija që jo.
Shënim: Mjekërkaltri, personazh i tregimtarisë frënge të shek.XVI. Historitë rrëfejnë për një fisnik të dhunshëm qe e kishte bërë zakon të vriste bashkëshortet.