Poezi nga: Thomas Moore
Përktheu: Servet Bytyçi
I
Kjo trëndafile e fundit e lulëzuar
nga vera vetëm paska mbetur
se shoqet e bukura që i kishte
janë vyshkur, janë tharë e tretur .
II
Nuk ka më motër as shoqe
As gonxhe pranë ti rrijë
të kuqes t’ja shtojë ngjyrën
o psherëtimës t’i psherëtijë
III
S’do e lë të vetme të trishtuar
vetëm me pishën e lartë
kur lulet tjera të bukura flenë
dhe kjo do flejë, bashkë të jenë.
IV
Kështu unë do t’i shpërndajë
rreth shtratit plot lule gjethe-njomë
ku flejnë shoqet e saja
të vdekura e pa aromë
V
Shpejt dhe unë do iki
kur shoqëria të vdesë
dhe nga dashuri e miqve që më rrethojnë
asgjë më të mos mbesë.
VI
Kur zemrat që na ngrohin
shtrihen vetëm o lumi i merr
oh kush mundet të jetojë
ketë botë të zezë të mbushur terr.