Poezi nga: Ibn Zamrak (Abu Abd Allah Muhammed b, Yusuf b. Muhammed b. Ahmed b. Muhammed b. Yusuf al-Surayhi, 1333-1393)
Përktheu: Faslli Haliti
Kërkoi horizontit të stoliset me lulëzimin e yjeve:
unë i besoj atij, sepse ti e di kush jam unë.
Flladit i besova barrën
që përshkon kohën, end shpresën.
Cilido i bindet syve të ligjeve të dashurisë
di se është normale të thyesh veton e venë nga censori,
të shmang rrugën e përshkuar njeriu që jep gjithmonë këshilla.
Vetëm dashurisë dhe tiranisë së saj ia dorëzoj unë zemrën time,
unë edhe shikimin arrogant të dashurisë e njoh për sovran.
Çfarë është dashuria veҫse një shikim që ndez pasionin
Dhe sëmurjen nga një e keqe, e keqja e kujt është ilaҫi?
Sa ditë ndjekje u deshën për ndjekjen e gazeleve,
duke përvetësuar përvojën: ҫ’dobi ka?
nëse një ditë mbeta vetëm, me të vetmen që unë doja,
dhe u godita nga një shigjetë verbuese e syrit.
Buzëqeshje, dhe unë me sytë të verbuar nga lotët pashë veten time të grabitur.
Më vuri në mendime buzë që me buzëqeshje lëvizte
në një burim, që etjen më të etshme shuante,
por dorëheqjen ma impononte dashuria së cilës i qesh betuar se i qesh betuar.
Megjithatë, një natë kur në shtratin tim fjeti hëna e plotë,
ndërsa syri i qiellit të stolisur, tek asnjë tjer, por unë qesh fiksuar për t’u parë
nga perlat e një hëne që buzëqesh, thitha limfën më të ëmbël të verës,
po! e putha atë trëndafil që të arkëtonte perlën.
O freski buze që shuan etjen me puthje:
Kalova natën duke spërkatur me lot trëndafilin e fytyrës
deri sa narcisi i syve nuk ishte
i njëjtë me bardhësinë e agimit