Poezi nga: Veronica Micle
Përktheu: Maksim Rakipaj
Janë lotë që si lule çelën
Dhe kur i vështroj me dhëmshuri
Mendja më shkon vetëm tek ti, zemër,
Kujtoj ato kohë përsëri
Kur lotët më pikonin mbi lulet
Që m’i dhurove me dashuri,
Çdo pikë loti mbi ato lule,
Qe shenjë ndjenje, qe dashuri.
Ah! lulet që më dhe atë herë,
Prej tyre as edhe një nuk mbeti
U shpërndanë të gjitha në erë
Me ndjenjën tënde, që koha treti.