Poezi nga: Victor Hugo
Përktheu: Sotir Caci
Ja se ç’më tha një grua: – Ia mbatha në një qoshe.
Kisha vajzën në gji. E mjera vogëloshe
Qante, dhe kisha frikë mos dëgjohej ai zë.
Dy muaj s’i kish mbushur, nuk dinte ajo asgjë.
Si mizë, shpirt’ i mamit, aq mundej të vajtojë.
Me të puthura plasa t’ia mbyllja atë gojë.
Atë natë të zezë e shkuam kësisoj.
Prapa një porte mbudhë u fsheha të pushoj.
Ajo ckinjej pa reshtur: bobo! se ç’po më vdisë!
Donte të pinte, murga, po unë s’kisha sisë,
Shihja pushkët që ndrinin dhe lotët gërr! rrëke,
Po kërkonin tim shoq që ta vrisnin atje.
Kur, sa filloi të gdhihej, nën portën e tmeruar,
Çupa s’u ndie më. E zeza! kish mbaruar!
I vura dorën: ish e ftohtë, zotëri.
Tani le të më vrisnin, aq më bënte tani.
Me çupëzën në dorë, dolla: isha marrosur;
Dikush desh të më fliste, un’ ikja e brengosur,
Po rendja si e marrë as unë s’di se ku,
Me këto duar hapa një gropë, – ububu!
Atje rrëzë një peme te një vënd i vetmuar,
Dhe ëngjëllushkën time atyth e kam mbuluar.
Sa keq ta shtiesh në dhé loçkën e zëmrës, zot!
Edhe babaj, që ndodhej aty, qante me lot.