Poezi nga: Gabriele D’Annunzio
Përktheu: Roland Gjoza
E kotë të qash, e kotë të ndjesh dhembje
E kotë të hapësh zemrën plot me plagë
Prandaj bien shira në parajsë
Se ne të dy kemi qarë
Kjo dhembja jonë është pa krahë
Një zemër e vrarë që s’ngjallet kurrë
Qani dhe lutuni! Ç’zot vjen nga lart
Nga një shteg yjesh bërë shkrumb?
Lereni veten të bëhet pluhur,
Të jetë shenjë e dorëzimit pa kusht
Nëna jonë e madhe është e butë
Me çdo mëkatar që e puth
Dhe ferri është zbrazëtirë pa zot
Me mirë në gjumë, se sa në ferr
Çdo gjë është një ëndërr e kotë
Lulja e më e bukur; asfodel