Wolfgang Amadeus Mozart, Edgar Allan Poe, Virginia Woolf, Ernest Hemingway… njerëz të shkëlqyer me mendje të jashtëzakonshme, të prirë ndaj ankthit
Shkenca po heton nëse ka një lidhje të drejtpërdrejtë midis IQ-së së lartë dhe depresionit.
Ekziston një predispozitë për rritje të shqetësimit, vetëkritikës dhe një pamje të shtrembëruar, negative të botës. Këta faktorë krijojnë kushte ideale për depresion. Sigurisht, ka përjashtime, transmeton Telegrafi.
Në shoqërinë tonë, ne kemi njerëz të shkëlqyer që shfrytëzojnë potencialin e tyre në maksimum duke investuar jo vetëm në jetën e tyre, por edhe në vetë shoqërinë.
Megjithatë, shumë studime dhe libra tregojnë këtë lidhje unike me depresionin, veçanërisht te njerëzit, IQ-ja e të cilëve është mbi 170.
Libri “Truri krijues” është shumë i dobishëm për të kuptuar mënyrën se si funksionon truri i njerëzve më të zgjuar dhe krijues. Në të, neurologja Dr. Nancy Andreasen tregon me kujdes një tendencë domethënëse të gjenive në shoqërinë tonë për të zhvilluar disa çrregullime: çrregullim bipolar, depresion, sulme ankthi dhe veçanërisht sulme paniku.
Aristoteli thoshte se inteligjenca shkon paralelisht me melankolinë. Gjenitë si Isaac Newton, Arthur Schopenhauer dhe Charles Darwin vuajtën nga periudha të gjata neurozash dhe psikozash. Virginia Woolf, Ernest Hemingway dhe Vincent van Gogh kanë ndërmarrë hapin e frikshëm për t’i dhënë fund jetës së tyre.
Megjithatë, ka pasur gjithmonë gjeni të qetë, të keqkuptuar, të vetmuar që kanë jetuar në botët e tyre të vogla. Të ndarë nga realiteti që u duket tepër kaotik, i pakuptimtë dhe zhgënjyes.
Studime për njerëzit inteligjentë
Sigmund Freud dhe vajza e tij Anna studiuan zhvillimin e një grupi fëmijësh me një IQ mbi 130. Në studimin e tyre, ata zbuluan se pothuajse 60 për qind e tyre përfundimisht kishin depresionin si çrregullim.
Louis Terman, një pionier i psikologjisë arsimore nga fillimi i shekullit të 20-të, studioi IQ-të e fëmijëve inteligjentë. Fëmijët me një IQ mbi 170 morën pjesë në një nga eksperimentet më të famshme në historinë e psikologjisë. Këta fëmijë quheshin “termite”. Vetëm në vitet 1990 u nxorrën disa përfundime të rëndësishme nga studimi.
Fëmijët “termitë” të Lewis Terman të cilët ishin të moshës së mesme të viteve nëntëdhjeta, treguan rezultate shumë interesante. U krijua një lidhje midis inteligjencës së lartë dhe niveleve më të ulëta të kënaqësisë nga jeta. Megjithatë, shumë prej tyre fituan famë dhe pozita të rëndësishme në shoqëri. shumë kanë tentuar edhe vetëvrasjen disa herë ose janë bërë të varur nga alkooli.
Një aspekt tjetër i rëndësishëm i zbuluar nga ky grup njerëzish është ndjeshmëria e tyre e veçantë ndaj problemeve botërore. Shqetësimet e tyre nuk përfshinin vetëm problemet e pabarazisë, urinë botërore apo luftërat. Njerëzit me inteligjencë të lartë shqetësohen nga sjellja egoiste, irracionale dhe e palogjikshme.
“Pikat e verbëra” emocionale të njerëzve inteligjentë
Ekspertët thonë se njerëzit me inteligjencë të lartë ndonjëherë zhvillojnë çrregullim të personalitetit disociativ. Ata e shohin jetën e tyre nga jashtë, si një rrëfyes që përdor një person të tretë për të parë me objektivitet të kujdesshëm, por pa e ndjerë se janë plotësisht pjesë e saj.
Kjo perspektivë shkakton “pika qorre”.Është një koncept që lidhet ngushtë me inteligjencën emocionale, për të cilin foli Daniel Goleman në një libër interesant me të njëjtin titull. Kjo perspektivë shkakton vetëmashtrim, gabime të rënda në perceptim.
Pra, njerëzit shumë inteligjentë shpesh përqendrohen vetëm në atë që i mungon rrethinës së tyre. Gjëra që janë jashtë sinkronizimit, pjesë egoiste të botës, një botë në të cilën nuk mund të përshtaten. Ata shpesh nuk kanë aftësitë emocionale për të gjetur paqen në këtë botë konfuze.
Një tjetër gjë që mund të konkludojmë për njerëzit shumë inteligjentë është se atyre shpesh u mungon një fushë kritike, emocionet. Kjo na çon në një përfundim tjetër: ndoshta duhet të shtojmë një faktor tjetër inteligjence. /Telegrafi/