Poezi nga: Nina Nikolayevna Berberova
Përktheu: Faslli Haliti
Atë ditë kishte një perëndim të tillë jashtëzakonisht të zgjatur,
në qiellin e kuq ishin të zeza shtëpitë dhe kopshti ynë i shkretuar.
Atë natë zemra nuk e arrinte dot më atë për nga yjet e panumërta.
dhe hapëm dritaret së katrash në natën e nderë tepër të nxehtë.
Dhe në mëngjes një erë e lehtë solli freskinë e deteve,
kishte plot ngjyra për shkak të lulevileve dhe trëndafilave në lulëzim.
Dhe atë mbrëmje u largova, mendoja për fatin tonë,
mendoja për dashurinë time, përsëri – për mua dhe për ty.