Poezi nga: Friedrich Holderlin
Përktheu: Kristë Shtufi
I lumtur n’lumin e heshtur kthehet kapiteni,
Nga ishujt e largët, ku të korrat e tij ka mbledhur;
Kështu edhe unë do të kthehesha tani në atdhe,
Sikur të kisha korrur të mira, sa pikëllim.
Ju brigje të dashura, që më rritët dikur,
A i shuani vallë vuajtjet e dashurisë, më premtoni,
Ju pyjet e rinisë sime, kur të vij
Në prehje përsëri?
Pranë përroit të freskët ku lojën e valëve vështroja
Pranë lumit ku anijet rrëshqitur pashë
Unë atje së shpejti do të jem; ju male të dashura,
që më mbrojtët dikur, të atdheut.
Kufijt e sigurt e të nderuar, të nënës shtëpi
Dhe përqafimet e dashura të motrave e vëllezërve,
Do t’i përshëndes së shpejti dhe ju më mbërtheni,
Që, si me fashë, të shërohet zemra ime.
Ju besnikët e mi! por e di, e di,
Dhimbja e dashurisë, kjo nuk do të më shërohet aq shpejt,
Këtë nuk do të ma këndojë asnjë ninullë, që me ngushëllim
Të vdekshmit e këndojnë, nga gjiri im.
Sepse ata që na japin hua zjarrin qiellor
Zotat, na dhurojnë edhe vuajtjet e shenjta,
Kështu që le të jetë kjo kështu. Unë, një bir i tokës
dukem; i bërë për të dashuruar, për të vuajtur i bërë.