Poezi nga: Miguel de Unamuno (1864-1936)
Përktheu: Aurel Plasari
Në qytezat e përgjumura provinciale
gjithnjë e gjen –
të mbytur në trishtim,
me sy të palëvizur –
atë që, po të kish ikur …
Rrugëve të shkreta çapitet duke ëndërritur
se çfarë mund të ish bërë:
një ish-i ardhshëm,
një shpresë e fikur.
Por dashuria për vendlindjen,
thirrja e gjakut,
lidhjet e familjes,
ëndjet e prehjes mbas dreke
e sidomos jeta me çdo të papritur
ose, që ta themi hapur, kur s’ta mban xhepi …
Fati është i verbër.
Ah, po të kish ikur!
Por vallë përse? Seç marrëzi!
Më mirë kështu:
i çliruar nga zhgënjimi,
i lirë për të ëndërritur – e drejtë e shenjtë! –
se çfarë mund të ish bërë.
Dhe rrugëve shkon, melankolik,
duke kthyer përshëndetje
e duke parë në ëndërr veten
si një të dytë.
Ndërsa në udhë e sipër veshi
i kap ca pëshpërima:
“Sa gjynah!
Po të kish ikur me kohë në Madrid,
tani do të qe bërë ministër!
Është talent i lajthitur!”
Dhe zemra i gufohet nga gëzimi
Më fort se zemra e një ministri.
Ah, po të kish ikur!