Si u bashkua bota në vitin 1911 për të mposhtur një nga pandemitë më të mëdha në Kinë

Një epidemi vdekjeprurëse u përhap nëpër Kinë në vitin 1911 dhe kërcënoi të bëhej një pandemi.

Origjina e saj dukej se kishte të bënte me tregtinë e kafshëve të egra, por në atë kohë askush nuk ishte i sigurt.

Bllokimet, masat karantinë, veshja e maska, kufizimet e udhëtimit dhe kontrolle kufitare, u vendosën për të ulur e nivelit të infeksionit. Më shumë se 60,000 njerëz vdiqën në Kinën verilindore të ditëve moderne, dhe u bë një nga epidemitë më të mëdha në botë në atë kohë.

Kur sëmundja u vu nën kontroll përfundimisht, qeveria kineze mblodhi Konferencën Ndërkombëtare të Murtajës në qytetin verior të Shenyang – afër epiqendrës së shpërthimit.

Të pranishëm ishin virologë, bakteriologë, epidemiologë dhe ekspertë të sëmundjeve nga shumë prej fuqive kryesore të botës – Shtetet e Bashkuara, Japonia, Rusia, Mbretëria e Bashkuar dhe Franca.

Qëllimi ishte të gjente shkakun e shpërthimit, të mësonte se cilat masa ishin më efektive, të zbulonin pse sëmundja ishte përhapur deri më tani, dhe të vlerësonte se çfarë mund të bëhej për të parandaluar një valë të dytë. Ndërsa konferenca nuk ishte pa akuza për përgjegjësinë, por ishte vetëm për të mësuar të vërtetën.

Teksa bota tani përballet me një pandemi të karakterizuar nga mungesa e një reagimi të koordinuar globalisht dhe përpjekjes shumëpalëshe nga ana e liderëve politikë, aspektet bashkëpunuese të konferencës së vitit 1911 në Kinën veri-lindore ia vlen të rishqyrtohen.

Në krahasim me 1911, na paraqitet një botë e polarizuar dhe e ndarë.

Në 1911 nuk kishte OBSH

Përgjigja ndaj epidemisë, detyra e të provuarit për të kufizuar përhapjen e saj, u lihej kombeve individuale, shpesh kombeve me antagonizma politike.

Në Shenyang nuk kishte politikanë, vetëm shkencëtarë që panë nevojën për një përgjigje globale ndërqeveritare – dhe një organizatë globale shëndetësore. Kjo filloi të shfaqej pas Luftës së Parë Botërore me Lidhjen e Kombeve të formuar pas Konferencës së Paqes në Paris 1919. Lidhja mori çështjet në lidhje me shëndetin përmes Byrosë së saj të Shëndetit, të formuar nga një seksion ekzekutiv i ekspertëve mjekësorë.

Byroja synoi zhdukjen e lebrozës, malaries dhe etheve të verdha dhe ndihmoi me sukses të përmbajë epidemi të tifos në Rusi dhe shpërthime të ndryshme të kolerës dhe tifos në Kinë midis luftërave. Pas Luftës së Dytë Botërore, pasardhësi i Lidhjes, Kombet e Bashkuara, krijoi OBSH.

Plaga e Madhe Mançuriane nuk u përhap në asnjë mënyrë serioze në pjesën tjetër të Kinës, Mongolisë apo Rusisë. Mbyllja e portit Dalian ndaloi përhapjen nga Manchuria në destinacione kryesore në Japoni, Kore, Hong Kong dhe gjetkë në Azi.

Nga atje mund të ishte zhvendosur me anije të oqeanit në Evropë, Amerikë dhe në të gjithë botën. Por nuk ndodhi.

Sumers, historiani, tha se kjo ndodhi si pasojë e një përgjigje të bashkuar.

“Një bashkim i tillë i njohurive të duhura, burimeve të duhura dhe njerëzve të duhur nuk ka qenë gjithmonë rasti në sfidat e tjera globale të sëmundjes epidemike,” tha ai.

Masat e marra sot në të gjithë botën – spitalet karantinë të ndërtuara posaçërisht, ordinancat e veshjes me maskë, praktikat e përmirësuara sanitare, kufizimet e udhëtimit, aeroplanët e bazuar dhe ekipet e përkushtuara të punonjësve të kujdesit shëndetësor – në shumë mënyra përsërisin ato të marra 110 vjet më parë në Kinën verilindore.

Sidoqoftë, lojtarët kryesorë sot – SHBA, Kina, vendet e Bashkimit Evropian dhe Japonia – me sa duket kanë pak interes për një përgjigje të koordinuar ndaj krizës shëndetësore dhe perspektivat e çdo konference apolitike duken të largëta.

Në vitin 1911, ekspertët kryesorë në botë për sëmundjen ishin të etur për të arritur në Kinë.

Ndoshta kjo është ajo që duhet të ndodhë në një moment pas pandemisë koronavirus: shkencëtarët e botës mund të anashkalojnë politikanët për të gjetur një mënyrë për të përmbushur, shkëmbyer dhe diskutuar Covid-19 në një forum të hapur.

OBSH akuzohet si e kompromentuar, virusi është racionalizuar, kombet e mëdha janë të zemëruar me njëri-tjetrin dhe konkurrojnë për burime dhe kontrollin e mjeteve, ndërsa vendet më të varfra kanë mbetur të mbrojtur kryesisht vetëm nga vetja e tyre. /bw/